عضو هیات علمی گروه آموزشی گفتاردرمانی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی بمناسبت روز جهانی " لکنت " اعلام کرد: با توجه به مشکلات لکنت مزمن در زندگی آینده کودک، بهترین زمان درمان " لکنت "، ابتدای دوران کودکی است.

    دکتر " مرتضی فرازی " در گفت وگو با خبرنگار وبدای دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی افزود: از آنجا که مشکلات اضطراب اجتماعی ممکن است در سال های مدرسه شروع شود، انجام مداخله زودهنگام  پس از شروع لکنت و قبل از شروع  دوران مدرسه ، توصیه می شود.

    وی توضیح داد: لکنت، یکی از شایعترین اختلالات گفتاری و ارتباطی بحث برانگیز، پیچیده و چندعاملی است که غالباً در دوران کودکی به علل گوناگون روی می‌دهد.

    این استاد دانشگاه تصریح کرد: گزارشی از بررسی شیوع اختلالات گفتاری در ایران بر اساس معاینات پزشکی نشان می دهد که 9 درصد اختلالات گفتاری را لکنت شامل می شود.

    دکتر فرازی افزود: ناروانی گفتار کودکان در طول رشد، گاهی به صورت ناروانی طبیعی شبه لکنت ظاهر می شود که غالبا به صورت تکرارهای موزون بدون آگاهی از مشکل است .

    وی با اشاره به اینکه گفتار کودک دارای لکنت به صورت تکرار صداها و کلمات و به صورت تولید گفتار منقطع با تلاش و تقلای بیشتر و گاها با شروع سریع می باشد، گفت: این اختلال اگر در دوران کودکی درمان نشود، مقاوم شده و مشکلات روانی، اجتماعی و آموزشی بسیاری برای او ایجاد می کند ، بطوری که بالغ بر 15 درصد کودکان دچار اختلال یادگیری، از لکنت رنج می برند.

    وی افزود: احتمال بهبودی در کودکانی که خدمات مداخله ای زودهنگام دریافت می کنند،  7/7 برابر بیشتر از کودکانی است که این خدمات را دریافت نمی کنند و این مداخله زودرس باید توسط آسیب شناس گفتار و زبان (گفتاردرمانگر) انجام  شود.

    این محقق گفتاردرمانی همچنین درباره زمان شروع لکنت نیز گفت: زمان شروع لکنت ، غیرقابل پیش بینی است و می تواند کاملا ناگهانی و هنگامی که کودک تولید جملات ساده را آغاز می کند ، شروع شود.

    وی در عین حال که علت اصلی لکنت را  ناشناخته دانست ، اما گفت: تصویربرداری مغز فرد دارای لکنت نشان می دهد که مشکلی در فرآیند عصبی گفتار مرتبط با ناهنجاری های عملکردی یا ساختمانی مغز، در نقاط مسئول زبان (مرکز زبان) وجود دارد. ضمن  اینکه شواهد ژنتیکی نیز تائید می کند که حدود 3/2 کودکان دارای لکنت، سابقه این اختلال را در خانواده دارند.

    دکتر فرازی ، ظهور علایم لکنت زودرس را در سنین 2 تا 5 سالگی عنوان کرد و افزود: این علایم بیشتر بواسطه ماهیت نگران کننده ای که دارد، موجب برانگیختگی والدین می شود.

   وی همچنین میزان شیوع این اختلال روانی گفتار را در طول سالهای مدرسه، حدود یک درصد برآورد کرد و اظهارداشت: اگرچه نسبت ابتلای دختر و پسر در سنین بسیار پایین، تقریبا یکسان است، اما نسبت جنس مذکر به مونث به تدریج افزایش می یابد تا جایی که در کلاس اول ابتدایی ، به رقم 3 به یک می رسد و متاسفانه با تنوعی از رفتارهای وابسته  نظیر" واکنش‏های ‏عاطفی- هیجانی ، شناختی و افت تحصیلی " همراه می شود.

    وی افزود: متاسفانه به کودکان دارای لکنت در مدرسه بیش از دیگر همسالان زور گفته می شود. همسالان کودک مبتلا به لکنت از او درک منفی دارند و این با مشکلات برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی مرتبط  است.

   دکتر فرازی به والدین و معلمان کودکان مبتلا به لکنت توصیه کرد که در ارتباط و صحبت کردن با این کودکان، از کلمات ساده و در خور فهم کودک استفاده کرده و تعاملات ارتباطی برقرار کنند و به کودک فرصت صحبت کردن بدهند تا صحبتش را کامل کند.

   وی افزود: والدین و معلمان، از کیفیت و کمیت کار دانش آموزان دارای لکنت همان انتظاری را داشته باشند که از دانش آموزان بدون لکنت دارند. لکنت را عامل شرمندگی جلوه ندهند و با دادن مسئولیت های ساده و انجام شدنی به کودک، عزت نفس او را تقویت کنند، ضمن آنکه شرایطی را که موجب ناراحتی، ناتوانی و عصبانیت کودک می شود، ایجاد نکنند.

انتهای پیام /

تنظیم خبر: نعیمی پور