کارگاه آموزشی " زبان اشاره کودک (اشاره ورزی) " امروز (دوشنبه) به همت کمیته مطالعات ناشنوایی/کم شنوایی مرکز تحقیقات توانبخشی اعصاب اطفال دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی و با همکاری موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان، انجمن خانواده ناشنوایان ایران ، انجمن علمی - دانشجویی کودکان استثنایی و مرکز فرانک، در دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی برگزار شد.

     دکتر " گیتا موللی " دبیر علمی این کارگاه آموزشی درباره این برنامه که برای اولین بار در کشور اجرا می شود، به خبرنگار وبدای دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی گفت: این کارگاه طی دو روز ( 19 و 26 آذرماه) برگزار می شود که روز دوم آن ( 26 آذرماه جاری) در موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان برگزار خواهد شد.

     وی در مورد اهمیت زبان اشاره اظهارداشت: قرار گیری درمعرض زبان اشاره برای کودک امتیازات دریافت و پردازش  زبان دیداری را بهمراه دارد، که کودک را قادر می سازد تا واژگان زبان گفتاری، زبان اشاره ، پایه های غنی زبان را فرابگیرد و سرانجام در آینده ، بتواندبه گونه بهتری از عهده خواندن متون نوشتاری برآید.
    وی افزود: همچنین در تحقیقات مشخص شده است که کودکان شنوای خردسال نیز بدون داشتن این توانایی متولد میشوند، و فاقد این توانایی هستند، زیرا در معرض زبان اشاره قرار نگرفته اند.‌   بنابراین، مناسب است که  به  آموزش زبان دیداری به کودکان شنوا نیز توجه شود .

    بگفته دکتر موللی، زبان اشاره می تواند برای همه کودکان بکارگرفته شود .درحال حاضر دربسیاری ازکشورهای اروپایی.همچنین استرالیا و ایالت متحده در مراکز پیش دبستانی ، زبان اشاره برای کودکان اموزش داده می شود و کارتونها و کتابهای زبان اشاره برای کودکان موجود است.
    وی افزود: بسته آموزشی اشاره ورزی به همت موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان و توسط اقای محمدی(محقق و نویسنده) و اقای رضا محمودی(ناشنوا و از اعضای کمیته توسعه زبان اشاره) تدوین شده است.هدف این بسته ارزشمند که سالها تکمبل ان بطول انجامید, صرفا کودکان ناشنوا نبوده اند و برای همه کودکان بعنوان پیش نیاز زبانی تدوین شده است.

     وی تصریح کرد: بسیاری  هنوز بر این باورند که گفتار پدیده ای ویژه است (از جهت منحصربه فرد بودن آن) ، به این معنی که ما به عنوان یک فرد انسانی از جهت زیست شناختی به گونه ای طراحی شده ایم که ابتدا با اشاره صحبت می کنیم و‌ سپس گفتار را تولید می کنیم.
    وی افزود: غالبا فکر می کنند که اشاره از جهت بیولوژیکی برای گفتار، یا با گفتار، تجهیز نشده است و  ربطی به رشد گفتار بعدی درکودک ندارد ، و اگر کودکی ابتدا و قبل از فراگیری زبان شفاهی گفتاری در معرض اشاره قرار گیرد، شانس فراگیری زبان گفتاری را برای همیشه از دست  خواهد داد، درصورتی که اینگونه نیست و  این موضوع البته به صورت نادرست  به این صورت جا افتاده است.

     وی همچنین گفت: در طول سالهای متمادی تحقیقات نشان داده اند، کودکانی که زبان اشاره را فرا می گیرند، دارای همان مراحل رشدی مشابه کودکانی هستند که ابتدا زبان گفتاری را فرا گرفته اند.

دکتر موللی با اشاره به اینکه ما برای سالها فکر می کردیم که بخش هایی از مغز مختص و ویژه ی پردازش شنیداری هستند که به آن auditory tissue  می گویند، چند نکته در ارتباط با زمان پردازش زبان اشاره را بیان داشت که  زبان اشاره و سیگنال شنیداری دقیقا هر دو در همین منطقه آدیتوری تیشو (منطقه شنوایی)  پردارش می شوند. یعنی درهمان بافتی که برای بیش از صد سال فکر می کردند مختص پردازش شنیداری است. در حالی که  اینگونه نیست و این بافت مختص صدا نیست، ‌بلکه برای درک الگوی زبان است که شامل الگوی دست ها و الگوی زبان می شود .
      دکتر موللی سپس به اهمیت زبان اشاره در میان کودکان ناشنوا اشاره کرد و گفت: برای کودکان ناشنوا مهم است که  فرصت کافی برای رشد واژگان داشته باشند، ضمن آنکه برای این کودکان ضروری است که بصورت زودهنگام در معرض سیستم واجی یک زبان و سیستم دستور زبان  یک نوع زبان قرار بگیرند. زبان اشاره همه  این موارد را برای کودک کم شنوا نیز فراهم می کند.

     دکتر موللی، افزود: زبان اشاره برای کودکان نوپا، " شیوه های پیش کلامی را برای ارتباط برقرار کردن ارائه می دهد ، به فهم کودک  از زبان  کمک می کند، فرصت های برقراری ارتباط را افزایش می دهد، احساس ناکامی کودک دربرقراری ارتباط را کاهش می دهد، احساس ناکامی و سردرگمی مراقبان را کاهش می دهد، دلبستگی هیجانی و اجتماعی را تقویت می کند و به کودک کمک می کند تا بیاموزد که حرکات معنا دارند" .

    دبیر علمی کارگاه اشاره ورز، با تاکید بر مداخلات زودهنگام برای کودک کم شنوا از بدو تولد، گفت: بحث برسر انتخاب رویکرد ارتباطی مناسب کودک کم شنوا از دیرباز درتاریخ آموزش ناشنوایان همواره وجود داشته و طرفداران هریک از رویکردها ادله خاص خود را مطرح می کردند و می کنند .رویکردها ی ارتباطی کودکان کم شنوا شامل روشهای شفاهی( AVT و AOT و Cued Speech) ,روشهای دستی (انواع  زبان اشاره)  و روشهای میانه این دوسر طیف است. بیانیه های علمی جدید حاکی از عدم وجود برتری بین این رویکردهاست. در سالهای اخیر  تاکید بر مداخلات زودهنگام کودک کم شنوا ازبدو تولد مطرح شده است و انتخاب رویکردبه انتخاب" آگاهانه" خود والدین سپرده شده است.
     وی توضیح داد: زبان اشاره نوزادی به کار گرفتن اشاره های دستی است که به کودک اجازه می دهد قبل از مجهز شدن به گفتار بتواند احساسات و امیال خود را برای برقراری ارتباط به کار بگیرد.    از انجا که ژست ها بخش طبیعی از روند رشد گفتارند ,آموزش اشاره ها به کودک اجازه می دهد که کودک جنبه هایی از ارتباط را که بعدها در زبان استفاده می شود, بیاموزند. اگرچه زبان اشاره ، جایگزین زبان نیست. قبل از آموزش هر گونه اشاره ای به کودکان از ژست ها همراه با غان و غون و یا بدون آن استفاده می کنند.
     دکتر موللی افزود: نوزادان قبل از یاد گیری گفتار قادرند که ژست ها را یاد بگیرند. علاوه بر آن نوزادانی که این اشاره ها را فرا می گیرند، قادر خواهند بود تا رشد شناختی را با استفاده از کسب مهارتهای زبانی به شیوه ی دیداری و شنیداری غنی کنند.

انتهای پیام /

تنظیم خبر: نعیمی پور